Հեղինակ՝ Վան Բաղդասարյան
Լինում է, չի լինում մի ուրախ արև և տխուր ու մութ ամպիկ է լինում։ Արևը շատ էր սիրում երեխաներին, նրանց ջերմացնում էր, տաքացնում իր շողերով, իսկ ամպիկը տխրեցնում էր երեխաներին՝ մռայլ ու մութ օրերով։ Մի օր ամպիկը որոշեց գողանալ արևի շողերը։ Նա կապեց շողերը և դրեց պարկի մեջ։ Եկան մութ և մռայլ օրերը, երեխաները չէին խաղում բակում, պատուհաններից նայում էին երկինք՝ դեպի արևը, խնդրում նրան շուտ վերադառնա և ուրախացնի նրանց։ Արևը ամպերի մեջ փնտրում էր իր շողերը։ Մի օր ամպիկը տեսավ Վանի տխուր աչքերը, որը արևին էր սպասում, և հասկացավ, որ պետք է վերադարձնի արևին իր շողերը, որ Վանը և բոլոր երեխաները պետք է ուրախանան, տաքանան, բակում շատ խաղեր խաղան։ Եվ ահա արևը կրկին շողում էր, ջերմացնում բոլորին։ Արևը արդեն եկել է, վաղն էլ ամպիկը կգա։
Հեղինակ՝ Գևորգ Ավետիսյան
Լինում է, չի լինում մի մութ ամպիկ, որը շատ էր ուզում ընկերանալ արևի հետ, բայց հենց մոտենում էր նրան, ծածկում էր, և արևը այլևս չէր կարողանում շողալ։ Նրանք երկար մտածում էին ինչ անել, որ կարողանան իրար հետ խաղալ, և գտան ելքը․ ամպիկը զգուշորեն մոտեցավ արևին և կանգնեց նրա կողքին, իսկ արևը իր շողերով ջերմացրեց ամպիկին, ամպիկը ուրախությունից լաց եղավ, և տեղաց արևային անձրև, իսկ հետո երկնքում հայտնվեց գունագեղ ծիածանը։ Դրանից հետո ամպիկն ու արևը հաճախ էին միասին խաղում, և ամեն անգամ նրանց խաղին մասնակցում էր նաև գեղեցիկ ծիածանը։
Հեղինակ՝ Գայանե Դանիելյան
Լինում է, չի լինում մի ժպտացող արև ու մի մութ ամպիկ։ Մի անգամ նրանք հանդիպեցին, և մութ ամպիկն ասաց․
-Արև՛, ճանապարհ տու՛ր ինձ։ Արևն ասաց․
-Ինչու՞ պետք է ես զիջեմ, սա իմ ճանապարհն է։
Արևն ու ամպիկը վիճեցին, տեղաց անձրև, արևը փայլեց, և այդ ժամանակ հայտնվեց ծիածանը, իսկ արևն ու ամպը գեղեցիկ ծիածանի վրա հաշտություն կնքեցին։ Ծիածանը ուրախացրեց բոլոր երեխաներին և մեծերին։ Ահա այսպես էլ հեքիաթն ավարտվեց։ Читать далее
ԾԻԱԾԱՆ 